Zabytki na terenie gminy Rogoźno
1. Późnogotycki kościół p.w. św. Wita jest najcenniejszym zabytkiem Rogoźna - zdjęcie
Obecny kościół wybudowany został w 1526 r. z fundacji starosty rogozińskiego Andrzeja Dołęgi Kretkowskiego, przez Marcina mora i Klemensa z Ostroga. Po pożarze w 1668 r. kościół został rozbudowany o zakrystię i skarbiec, a w 1862 r. wzniesiono kruchtę wg projektu berlińskiego architekta Fryderyka Augusta Stuelera. Jest to budynek murowany cegły, częściowo tynkowany, trójnawowy, pseudobazylikowy, z wydzielonym węższym prezbiterium. Nawa główna i prezbiterium przykryte sklepieniem gwiaździstym, nawy boczne krzyżowo-żebrowym. Obie nawy rozdzielone są ostrołukowymi arkadami. Chór muzyczny barokowy, wsparty na trzech arkadach z pilastrami.
Neogotycki ołtarz główny z 1897 r., czteroskrzydłowy, ze scenami Zwiastowania NMP, narodzin Chrystusa, pokłonu Trzech Króli oraz figurami świętych: Modesta, Wita, Krescencji i Barbary. Poniżej popiersie (płaskorzeźby) czterech ewangelistów: Jana, Łukasz, Marka i Mateusza. W nawie północnej (lewej) ołtarz późnobarokowy 9ok. 1700 r.), stiukowy z herbem Radwan Zebrzydowskich i obrazem Matki Boskiej z Dzieciątkiem. W nawie południowej-ołtarz późnobarokowy, z czwartej ćwierci XVIII w., stiukowy o płaskiej dekoracji, z obrazem Chrystusa i św. Stanisława w zwieńczeniu. Na ołtarzu umieszczono wizerunek pelikana (symbol poświęcenia, eucharystii). Na granicy prezbiterium chrzcielnica gotycka z pierwszej połowy XV w., z mosiądzu, w kształcie kotła na trzech łapach zwierzęcych z postaciami świętych. W nawie północnej obraz św. Wita, barokowy z drugiej ćwierci XVIII w., w srebrnej koszulce. W ołtarzach przy filarach wizerunki św. Józefa-patrona rzemieślników i św. Rocha-opiekuna rolników. Krucyfiks na belce tęczowej z pierwszej połowy XVII w. witraże w prezbiterium z wizerunkami NMP z Dzieciątkiem i św. Józefa z lilią. W kruchcie rzeźba Chrystusa frasobliwego, późnogotycka, ludowa, z polichromowanego drewna, z XVI w.
2. Kościół p.w. Świętego Ducha w Rogoźnie (dawniej zbór ewangelicki) - zdjęcie
W 1808 r. rozpoczęto budowę kościoła, który został konserwowany w 1817 r., mimo nieukończenia prac. Wznoszenie fasady zakończono ostatecznie w 1839 r. Kościół frontem zwrócony jest na zachód. Zbudowany w stylu późno klasycystycznym z neoromańską fasadą, na planie prostokąta, z prostokątnym aneksem od strony zachodniej i przykryty dwuspadowym dachem obłożonym blachą. Elewacje boczne rozczłonkowane pilastrami, okna zamknięte półkoliście. Fasada ujęta w dwa potężne filary, zwieńczone namiotkowymi dachami. Na osi fasady trójarkadowe wejście główne, a nad nim wysokie okna ujęte w potrójną arkadę-i jeszcze wyżej okrągłe okno. W zwieńczeniu czworoboczna sygnaturka (wieżyczka) z zegarem, przykryta daszkiem z kulą i krzyżem. Na północ od kościoła-drewniana dzwonnica, przykryta czterospadowym dachem i zwieńczona masztem z kulą i chorągiewką, na której umieszczono datę 1796.
3. Muzeum Regionalne im. Wojciechy Dutkiewicz w Rogoźnie - zdjęcie
Siedzibę jego stanowi zabytkowy późnoklasycystyczny ratusz zbudowany w latach 1826-1828 (rozbudowany w latach 1911-1913).
Otwarcie Muzeum w budynku ratusza nastąpiło 29 stycznia 1983 r. podstawą zbiorów historycznych stały się eksponaty zgromadzone przez Wojciechę Dutkiewicz (1896-1990) nauczycielkę Liceum Ogólnokształcącego, a udostępniono w 1968 r. we własnym domu jako Izba Pamięci Powstania Wielkopolskiego. Przy tworzenia Muzeum i poszerzaniu zbiorów zasłużyli się szczególnie: dyr. Czesław Lewandowski (1920-2000), Jan Hinczewski (1937-1986), Władysław Ruks, nauczyciel historii w miejscowym Liceum Ogólnokształcącym oraz Bogan Wilhelm-pierwszy dyrektor Muzeum (1983-1990).
3 maja 1991 r. Muzeum otrzymało imię Wojciechy Dutkiewicz.
Muzeum posiada działy: etnograficzny, historyczny i przyrodniczy oraz analogiczne wystawy stałe.
Ekspozycja historyczna daje przegląd dziejów regionu od czasów najdawniejszych (ciekawa część archeologiczna), ze szczególnym uwzględnieniem powstań narodowych XIX i XX w., dziejów cechów rzemieślniczych, organizacji gospodarczych i kulturalno-społecznych. Nie brakuje pamiątek ilustrujących dzieje oświaty i administracji oraz kościoła. Na wystawie eksponowane są także nieliczne rogozińskie judaica.
Na stałej wystawie etnograficznej prezentowane są eksponaty z zakresu kultury materialnej: naczynia i sprzęty gospodarstwa domowego, sprzęty do obróbki lnu i wełny, narzędzia rzemieślnicze, pszczelarskie oraz wytwory sztuki ludowej i amatorskiej. Eksponowany jest również tradycyjny damski strój ludowy.
Stała wystawa przyrodnicza mieści się w trzech salach i obejmuje zbiory zoologiczne, paleontologiczne i geologiczne. Początkiem ekspozycji stała się kolekcja Brunona Maske (1895-1980), nauczyciela miejscowego Liceum Ogólnokształcącego. Zbiory zoologiczne reprezentowane są przez kręgowce (ptaki i ssaki) eksponowane w układzie środowiskowym oraz bezkręgowce obejmujące okazy entomologiczne, wśród których dominują motyle i chrząszcze. Zbiory paleontologiczne reprezentowane są przez skamieniałości roślin i zwierząt, a geologiczne przez skały i minerały. Wystawa przyrodnicza jest cały czas uzupełniana i poszerzana przez okazy pochodzące z własnego pozysku.
Muzeum Regionalne w Rogoźnie zaprezentowało do tej pory ponad 120 atrakcyjnych wystaw czasowych o różnorodnej tematyce.
Muzeum czynne jest:
od wtorku do soboty w godz. 9.00 -16.00
w niedziele w godz. 10.00-17.00
Ceny biletów:
Dorośli - 4 zł
Młodzież - 2 zł
Czy wiesz, że w naszym Muzeum....
- Najstarsze eksponaty w zbiorach to siekierka i toporki kamienne z okresu neolitu-młodszej epoki kamienia (ok. 4200-1700 lat p.n.e.).
- Najstarszy eksponat wśród militariów to grot oszczepu wczesnośredniowiecznego znaleziony w Olszynie.
- Najstarsze dokumenty to: odpis statutu Bractwa Strzeleckiego w Rogoźnie wydany w 1783 r. przez starostę rogozińskiego Jakuba Szołdrskiego; przywilej na prowadzenie apteki w Rogoźnie przez Jana Ludwika Steynbartha wydany przez króla Stanisława Augusta w 1784 r. (wersja niemiecka); potwierdzenie indygenatu szlachectwa dla Mateusza Neymana herbu Spława z 1789 r. (odpis z 1799 r.).
- Najstarszy sztandar Cechu Piekarzy pochodzi z 1854 r.
- Najstarsza skrzynia cechowa Cechu kowali powstała w 1784 r.
- Największy eksponat to łódź-dłubanka o długości 3,2 m.
- Najstarszy datowany eksponat przyrodniczy to dzwoniec z 1914 r.
4. Kościół p.w. św. Jakuba w Budziszewku. - zdjęcie
Pierwotnie drewniany o konstrukcji zrębowej, od 1960 r., po przebudowie, częściowo konstrukcji żelaznej. Orientowany, jednonawowy z transeptem i nieco węższym prezbiterium zamkniętym trójbocznie. od północy i południa ulokowane zostały małe zakrystie. Przy nawie od zachodu znajduje się wieża z kruchtą w przyziemiu. Wejście do kościoła na osi fasady. Dachy dwuspadowe kryte blachą miedzianą. Ośmioboczna wieżyczka z sygnaturką jest zwieńczona baniastym hełmem.
Do cenniejszych elementów wyposażenia należą: ołtarz główny, barokowy po połowie XVIII w. z rzeźbami św. Wawrzyńca i św. Stanisława oraz obrazami Matki Boskiej z Dzieciątkiem i św. Jakubem w zwieńczeniu; ołtarz boczny (prawy), rokokowy z trzeciej ćwierci XVIII w. z Chrystusem Ukrzyżowanym, obok rzeźby NMP i św. Marii Magdaleny; ołtarz boczny (lewy), rokokowy podobnie datowany , z obrazem św. Katarzyny i nieznanej zakonnicy, w zwieńczeniu obraz św. Antoniego z Dzieciątkiem; przy transepcie obraz św. Józefa. Ponadto: chrzcielnica alabastrowa, zwieńczona nakryciem w kształcie korony z krzyżem (XVIII w.); dwa konfesjonały z trzeciej ćwierci XVIII w.; organy z 1905 r..
5. Kościół p.w. NMP Królowej Świata i św. Małgorzaty w Parkowie - zdjęcie
Wzniesiono w latach 1780-1802. Orientowany, w stylu barokowo-klasycystycznym. Zbudowany na rzucie koła, z centralnie położoną kopułą na wysokim tamburze (bęben). Kopuła jest przykryta blachą i zwieńczona hełmem stożkowatym z kulą i krzyżem. Dach wygięty, półkopulasty. Kościół murowany, otynkowany, posiada na elewacji ozdobne pilastry, między którymi ulokowane zostały na przemian okna i nisze okienne zakończone półkoliście. Wejście główne zamknięte lukiem, ponad nim tablica z datą 1780 i okno w formie owalu.
Środkowa część kościoła wydzielona ośmioma arkadami, które tworzą osiem pomieszczeń w formie kaplic. W nich m.in. prezbiterium, kruchta i dwa ołtarze boczne. Pod kościołem krypta. Kopuła zdobiona malowidłami, zaś fryz belkowania imitacją stiuku. W ołtarzu głównym tabernakulum z początku XX w. o motywach antycznych, obraz Matki Boskiej z Dzieciątkiem, szkoły hiszpańskiej z około polowy XVII w. w sukience srebrnej z XVIII w. Rama dekorowana motywem wici akantu. Z obu stron ołtarza rzeźby z około 1800 r.: św. Antoniego z Dzieciątkiem i św. Wawrzyńca. W ołtarzu bocznym północnym figury Matki Boskiej i św. Jana; w ołtarzu bocznym południowym figury Matki Boskiej z Dzieciątkiem i Chrystusa.
6. Kościół p.w. św. Stanisława Biskupa w Pruścach - zdjęcie
Wybudowano w latach 1869-1871. Orientowany; w stylu eklektycznym. Dach i hełm wieży kryte blachą miedzianą. Trójnawowy, pseudobazylikowy, z wydzielonym na całej szerokości nawy głównej prezbiterium. Trójkondygnacyjna prostokątna wieża mieści w przyziemiu kruchtę. Dwuspadowy dach przykrywa nawę i prezbiterium, natomiast przybudówki posiadają osobne daszki pulpitowe. Hełm wieży jest zwieńczony kulą i krzyżem. W narożnikach korpusu znajdują się skarpy przechodzące w niskie wieżyczki z namiotowymi daszkami. Nawa i prezbiterium tworzą jedną przestrzeń halową. Nawy boczne oddzielone są od nawy głównej arkadami wspartymi na filarach. Na sklepieniu konchowym prezbiterium malowidła przedstawiające św. apostołów Piotra i Pawła oraz sceny z życia i męczeńskiej śmierci św. Stanisława Biskupa. Z paramentów kościelnych na uwagę zasługują: ołtarz główny z XVIII w. z obrazem św. Stanisława Biskupa z drugiej połowy XIX w, powyżej płaskorzeźba - symbol Ducha Świętego; gipsowa chrzcielnica z XIX w, konfesjonał z XIX w, drewniana empora chóru muzycznego z XIX w. wsparta na czterech filarach z balustradą.
7. Kościół p.w. Wniebowzięcia NMP w Słomowie - zdjęcie
Wzniesiony został w latach 1904-1906 z fundacji Jana Turno przez architekta Stanisława Boreckiego jako kaplica pałacowa.
Murowany, orientowany. Zbudowany na rzucie krzyża łacińskiego, z gankiem od frontu w formie portyku z kolumnami i arkadową niszą od wschodu. Przykryty dachem dwuspadowym obłożonym blachą. Ściany szczytowe budynku zwieńczone trójkątnymi tympanonami ozdobionymi pośrodku krzyżem i rzeźbami. Na ścianie frontowej tablica fundacyjna z jasnego piaskowca. Drzwi dębowe, dwuskrzydłowe, ozdobione sześciopolowymi dekoracjami z brązu lanego, przedstawiającymi muzykujące i tańczące anioły. Portal odkuty z serpentynu, zdobiony żeliwną arabeskową dekoracją. Wnętrze jednonawowe z węższym prezbiterium w formie konchy (półkopuła). Ściany prezbiterium rozdzielone pięcioma arkadami wspartymi na kolumnach. Strop płaski, ozdobiony 36 malowidłami ze scenami z życia NMP Ściany nawy rozczłonkowane pilastrami i zwieńczone gzymsem.
Wartość zabytkową posiadają: drewniana figurka Matki Boskiej z Dzieciątkiem z XVIII w. oraz aplika (ozdobne zwierciadło) z blachy cynowej z tego samego okresu.
8. Barokowy dwór w Studzieńcu - zdjęcie
Znajduje się on w północno-zachodniej części wsi. Fasadą zwrócony jest na wschód. Dwór powstał prawdopodobnie w trzeciej ćwierci XVIII w. Zbudowany na planie prostokąta, posiada dwa alkierze znacznie wysunięte przed lico budynku od strony zachodniej, dach wysoki, łamany, kryty gontem. W elewacji wschodniej i zachodniej - płytkie trójosiowe ryzality. Budynek jest parterowy, częściowo podpiwniczony, z piętrowymi wystawkami ponad ryzalitami elewacji frontowej i ogrodowej. Ściany obwodowe i działowe o konstrukcji ryglowej wypełnione cegłą, otynkowane. Wejście główne na osi fasady, z drzwiami zamkniętymi łukiem i ujętymi w architektoniczne obramienie.
9. Kościół Podwyższenia Św. Krzyża w Wełnie - zdjęcie
Należy do najcenniejszych zabytków budownictwa drewnianego w Wielkopolsce. Został wzniesiony w 1727 r. Barokowy, orientowany - został zbudowany na planie krzyża łacińskiego oraz otoczony tzw. sobotami, tj. krytym gankiem obiegającym dookoła nawę i wieżę. Węższe od nawy głównej prezbiterium, zamknięte trójbocznie, posiada od północy i południa dwa prostokątne aneksy. Od zachodu kruchta zakończona jest wieżą o tej samej wysokości co nawa. Obiekt zbudowano w konstrukcji zrębowej, soboty - sumikowo-łątkowej, a wieże na siup. Dach wysoki, dwuspadowy, kryty gontem. Soboty i aneksy z dachami pulpitowymi. Ściany zewnętrze odeskowane. Na kalenicy niewielka sygnaturka (wieżyczka) przykryta baniastym hełmem zwieńczonym krzyżem na maszcie. Okna nad sobotami w kształcie stojących i leżących owali, w profilowanych (zdobionych) obramieniach.
Liczne, choć proste wyposażenie wnętrza pochodzi z okresu budowy świątyni (1727-1731). Ołtarz główny w całości wycięty w drewnie - ze sceną Ukrzyżowania. Na środkowej ścianie prezbiterium obraz Matki Boskiej w dekorowanej ramce rokokowej. Ołtarz w północnym ramieniu transeptu z obrazem Zwiastowania NMP (w polu głównym) i św. Krzysztofem z Dzieciątkiem (w zwieńczeniu). Ołtarz w południowym ramieniu transeptu z figurą św. Wawrzyńca w polu głównym i obrazem św. Antoniego z Dzieciątkiem w zwieńczeniu. Wnętrze kościoła wypełnia jednolita dekoracja architektoniczno-malarska obejmująca polichromię ścian, stropów oraz ołtarzy, stalli i konfesjonałów. Konfesjonały ukryte w ścianach transeptów, nad nimi ambony z daszkami. Od zachodu chór muzyczny wsparty na filarach ze zdobionymi balustradami. Wzdłuż ścian nawy biegną balkony. W prezbiterium i pod chórem znajdują się stalle.
Polichromia wykonana przez franciszkanina Adama Swacha z Poznania, autora wielu polichromii w kościołach Wielkopolski i całego kraju. Przedstawia ona głównie sceny związane z kultem Krzyża Świętego, postać Chrystusa, 12 apostołów i 4 ewangelistów. Wiele partii ścian, chóru i balkonów wypełniają ornamenty geometryczne i roślinne. Do całości wystroju kościoła dostosowany jest ołtarz główny w całości wycięty z desek, polichromowany. Podobnie wykonane są i zdobione ołtarze boczne. Pozostałe sprzęty dekorowane olejnymi malowidłami alegorycznymi. Z wyposażenia na uwagę zasługuje: kropielnica granitowa z XVIII w, drewniana lampka wieczna z tego samego okresu.
10. Muzeum Młynarstwa w Jaraczu
W 1981 r. w dawnej osadzie otwarto Muzeum Historii Młynarstwa i Wodnych Urządzeń Przemysłu Wiejskiego - Oddział Muzeum Narodowego Rolnictwa i Przemysłu Rolno - Spożywczego w Szreniawie. Na cele ekspozycyjne przeznaczono młyn wodny z około 1871 r. oraz stajnię przymłyńską. Maszyny i urządzenia zgromadzone w młynie pochodzą głównie z lat dwudziestych XX w. Źródło napędu stanowi turbina o mocy 75 KM. Młyn pracował do 1976 r. Jaz czynny jest od września 1995 r. - od tego czasu woda płynie przez młyn. Od 1994 r. jest uruchomiona mała elektrownia wodna na jazie przelewowym.
W dawnej stajni - ekspozycja tradycyjnego przetwórstwa zbożowego, od pierwotnego żarna kamiennego, przez żarna rotacyjne, różnego rodzaju stępy, śrutowniki, do maszyny mielącej ziarno. W XIX-wiecznym Domu Młynarza stała wystawa "Historia społeczno – gospodarcza młynarstwa" oraz modele trzech podstawowych typów wiatraków: holendra, koźlaka i paltraka.
Na piętrze minihotel z czterema apartamentami i wspólnym westybulem z kominkiem. Apartament składa się z przedpokoju, sypialni, kuchenki i łazienki.
11. Pałac w Siernikach
Zespół palacowo-parkowy w Siernikach należy do najcenniejszych zabytków architektury dworskiej w Wielkopolsce. Tworzą go centralnie położony pałac nowego typu, dziedziniec z aleją kasztanowców, cztery oficyny oraz obszerny park krajobrazowy. Cały zespół został rozwinięty przestrzennie na osi północ-południe. Założenie pałacowe, projektu architekta Jana Christiana Kamsetzera, zrealizował architekt i budowniczy Antoni Hoehne i rzeźbiarz Jan Szeps z Poznania. Główną oś założenia wyznacza długa (300 m) aleja, u której początku zbiegają się promieniście trzy drogi z okolicznych wsi. Zamknięcie alei stanowi pałac położony na lekkim wzniesieniu, ujęty po bokach dwiema oficynami. Od strony parku, na osi pałacu, wykopano 400-metrowy kanał wypełniony wodą.
Pałac jest niewielki, a jego sylwetkę cechuje spokój, lekkość i wdzięk. Uderza nie tylko czystą i piękną klasycystyczną architekturą, lecz także swym niezwykle malowniczym położeniem. Obiekt jest w większości zbudowany z cegły i tynkowany. Jedynie głowice i bazy kolumn oraz pilastrów, a także schody, wykonane zostały z piaskowca sprowadzonego ze Śląska. Na froncie budynku, nieco wysunięty do przodu i wsparty na czterech kolumnach jońskich, znajduje się portyk z tympanonem, w którego polu umieszczono białą tablicę marmurową z napisem: SOBIE, SWOIM PRZYJAŹNI, CZASOWI. Za portykiem wnęka, następnie obszerny westybul i dwukondygnacyjna sala rotundowa (balowa). Do wejścia wiodą trzynastostopniowe schody. W fasadzie ogrodowej trójboczny wysunięty ryzalit z łukowato ujętymi drzwiami wejściowymi. Prowadzą do nich dwubiegowe schody, pod którymi znajduje się zejście do piwnicznej sala terrena. Zwieńczeniem ryzalitu jest ozdobny kartusz, na którym wyryto monogram fundatorki (CR). Dach czterospadowy kryty dachówką z oknami powiekowymi.
Z obu stron pałacu znajdują się symetrycznie usytuowane, początkowo identyczne, dwie piętrowe oficyny z portykami o dwóch kolumnach. Na frontonie jednej z nich zachowała się ozdobna litera R Radolińskich. Przy wylocie głównej alei na dziedziniec dwie mniejsze oficynki pałacowe z początku XIX w.
12.Pałac w Słomowie
Założenie pałacowo-parkowe o charakterze neoklasycystycznym powstało w latach 1904-1906 według projektu Stanisława Boreckiego. Fundatorem był Jan Turno.
Pałac zwrócony jest fasadą na wschód i z trzech stron otoczony parkiem. Wzorowany na pałacyku Petit Trianon w Wersalu (architekt Jaques Ange Gabriel). Murowany z cegły, wysoko podpiwniczony, dwukondygnacyjny, z czterospadowym dachem krytym papą. W zwieńczeniu pałacu znajduje się attyka balustradowa. Zbudowany został na planie kwadratu. Posiada płaski ryzalit od strony północnej, otwarty ganek od frontu i ganek kolumnowy w elewacji ogrodowej. Ściany rozczłonkowane pilastrami w wielkim porządku. Z wyposażenia pałacowego na uwagę zasługują: elewacja frontowa z czterokolumnowym korynckim portykiem dekorowanym ceramicznymi ozdobami na fasadach, balustrada schodowa pięknie zdobiona motywem winorośli, drzwi do pomieszczeń, częściowo wzbogacone rozetkami i wzorem roślinnym, bogato ornamentowane klamki. Od strony ogrodu kamienne wazony na wysokich postumentach. Pałac otoczony balustradą.
13. Barokowy dwór w Studzieńcu
Znajduje się on w północno-zachodniej części wsi. Fasadą zwrócony jest na wschód. Dwór powstał prawdopodobnie w trzeciej ćwierci XVIII w. Zbudowany na planie prostokąta, posiada dwa alkierze znacznie wysunięte przed lico budynku od strony zachodniej, dach wysoki, łamany, kryty gontem. W elewacji wschodniej i zachodniej - płytkie trójosiowe ryzality. Budynek jest parterowy, częściowo podpiwniczony, z piętrowymi wystawkami ponad ryzalitami elewacji frontowej i ogrodowej. Ściany obwodowe i działowe o konstrukcji ryglowej wypełnione cegłą, otynkowane. Wejście główne na osi fasady, z drzwiami zamkniętymi łukiem i ujętymi w architektoniczne obramienie.
14. Późnobarokowy pałac w Wełnie
Późnobarokowy pałac z trzeciej ćwierci XVIII w, zlokalizowany jest na północ od kościoła, w północno-wschodniej części wsi. Obiekt pałacowy został wzniesiony dla Marianny z Kołaczkowskich i Jana Franciszka Rostworowskich, w związku z ich ślubem w 1762 r. Ukończony dopiero po 1781 r. Wybudował go nieznany z nazwiska architekt czeski (niektóre rozwiązania wzorowane są na budowli pałacu w Trpistach).
Podstawę założenia architektonicznego stanowią dwie stykające się ze sobą sale na planie elipsy z przyległymi do nich niższymi, parterowymi skrzydłami. Od frontu i ogrodu półkoliste ryzality. Wejście główne poprzedzają dwubiegowe schody z szerokim podestem, a za nim obszerny okrągły westybul (sień) i owalny salon od ogrodu. Pod salonem tzw. sala terrena, ze stropem wspartym na słupach. Z obu stron pałacu umieszczono klatki schodowe łączące się górą w rodzaj tarasu (galerii). Okna zamknięte półkoliście, na poddaszu prostokątne.
15. Pałac w Budziszewku
Pałac zwrócony jest fasadą na wschód, zaś od północy, zachodu i południa otacza go niewielki park. Murowany, otynkowany, powstał na planie wydłużonego prostokąta. Wysoko podpiwniczony i dwu kondygnacyjny, posiada w elewacjach bocznych parterowe przybudówki. Wejście główne na osi fasady jest poprzedzone dwubiegowymi schodami z balustradą. Na zewnętrznej ścianie umieszczono w 1955 r. tablice upamiętniającą pobyt Adama Mickiewicza.
W 1968 r. w pobliżu pałacu wybudowano nową szkołę, w której od 5 czerwca 1983 r. mieści się Izba Pamięci Adama Mickiewicza.
|
)
)
)
)
)
)
)
)
)
